آداب ورسوم مردم بوشهردرمراسم عزاداری سرور شهیدان امام حسین (ع)

بوشهر سرزمینی است در کرانه های شمال غربی خلیج فارس . خطه ای است کوچک اما مردمانی دارد بزگ. مهربان وگشاده دست .مردمانی با چهره های آفتاب سوخته ورنج کشیده که طعم تلخ بسیاری از محرومیت ها را با تمام وجود لمس کرده اند . اما در پشت این چهره ها آن چه نهفته است چیزی نیست جز صمیمیت. یکرنگی. صفا ومحبت که بی اغراق می توان آن ها را یکی از بهترین مردمان ایران دانست. وآن چه این ادعا را اثبات می کند همان رفتار آن هاست. در این جا جا دارد از آداب ورسوم جالب آن ها در مراسم عزاداری امام حیسین یاد کرد.

بوشهری ها در دسته های منظم در حالی که با دست راست بر سینه می کوبندودست چپ خویش را به نشانه اتحاد بر کمر شخص بعد از خود نهاده اند به عزاداری می پردازند. در این بین آن چه جالب است وانسان را به وجد می آورد.

صدای آلاتی سنتی هم چون سنج ودمام وبوق است که بسیار زیبا ویکنواخت ودر عین حال حزن آور است که بوسیله افراد عاشق ودل سوخته امام حسین نواخته می شود.  دمام وسیله ای است شبیه طبل .با این تفاوت که نوازنده آن وسیله را بر گردن خود می آویزد واز دو سو بر آن می کوبد.7دمام زن به موازات هم می ایستند وبر دمام می کوبند. 

در این بین یک نفر دمام زن اصلی است به مثابه رهبر دیگران که در جلو قرار می گیرد ومابقی در پشت سر او هستند.

صدای دمام صدای غم روزگار جور است صدای امام حسین (ع) که در روزگار بی کسی فریاد مبزند آیا کسی است مرا یاری دهد|؟

سنج وسیله ی دیگری است که در کف دو دست قرار می گیرد و دو صفحه فولادی آن محکم به هم کوبیده می شود.

صدایش به صدای چریک چریک شکستن تخت ظلم وستم یزید شباهت دارد که در تمام کوچه ها می پیچد.

صدای دل مرد سیه چرده وآفتاب زده بوشهری است  صدای مردی که از ظلم یزیدیان تاریخ به درد آمده است.

بوق وسیله دیگری است که از شاخ گوزن ساخته می شود. مرد بوشهری با تمام وجود در آن می دمد و نهایت نفرت  وبیزاری خود را از یزیدیان به همه اعلام می کند. این صداهای موزون با صدای گرم عزاداران در هم می آمیزد

وشکوه خاصی به عزاداری بوشهری ها می دهدکه شاید در کم تر جایی بتوان آن را یافت.